Ik wil dit blog graag beginnen met een brief aan mezelf. Ik dacht aan de tijd voor dat jij er was. Aan de tijd voor De Bijstandsblogger, aan de tijd voor dat jij nodig was. Aan de tijd voor dat je het gevoel had dat jij je altijd moest verantwoorden. Voordat je het gevoel had dat je je moest wapenen tegen vragen als: Ja maar hoe ben jij hier dan terecht gekomen? Weet je wel dat je eigenlijk gratis geld krijgt? Ja maar wij betalen hier belasting voor hoor. Of nog erger: dat je het geld van hardwerkende mensen afpakt. Iedereen die zich heeft verdiept in de toeslagenaffaire weet dat het ook andersom kan zijn. De overheid kan ook het geld van hardwerkende onschuldige mensen kan afpakken. En hun ontnemen van hun rechten. De belastingdienst is in deze dus niet de beste leerling van de klas, maar een groot monster, die als je hem probeert te verslaan, onzichtbaar blijkt te zijn omdat je niet weet bij wie je moet zijn. Het ligt in ieder geval nooit aan de instantie, maar altijd aan de burger. Dus je moet morgen terugbellen of volgende week, of toch nog meer informatie toesturen waar geen antwoord op komt. Ik zit zelf al 10 jaar aanvullend in de bijstand en ik wilde eigenlijk met een simpele zin zeggen dat ik er klaar mee was. Klaar met mij constant te moeten verantwoorden. Ik heb gewoon recht op een bijstandsuitkering. Net zoals iedereen daar recht op heeft. Punt uit, geen gezeik of gezeur verder. Maar op een bepaalde manier lukte dat nog niet, je wilde uitleggen dat het in jouw situatie toch wat ingewikkelder lag. Dat je hier niet "zo maar" was. Dat je niet niets deed. Sterker nog dat je eigenlijk een hele harde werker was. Ik zal het proberen uit te leggen: veel mensen die niet in de bijstand zitten begrijpen misschien niet hoe dodelijk vermoeiend het is om in de bijstand te zitten. Dat je steeds moet aantonen dat je ergens recht op hebt. Dat de inkomensverrekening zo ingewikkeld is dat het voor schommelingen in je inkomen zorgt. Dat die schommelingen soms zo groot zijn dat je in een enkel geval je huur niet kan betalen. Dat je het gevoel hebt dat je nergens bij hoort en dat dat ook nog eens je eigen schuld is. Dat je tegelijkertijd weet dat het onzin is omdat je gewoon recht hebt op de bijstand. Dat je geen zwak of kwetsbaar persoon bent, maar dat het systeem wel maakt dat je je in een kwetsbare en zwakke positie bevindt. Dat je vindt dat het systeem en de bijstand erop gericht moeten zijn hoe je mensen sterker moet maken in plaats van zwakker en dat er daarin juist buiten de hokjes gedacht moet worden. En dat ik hierin met al mijn ervaring een steentje aan kan bijdragen. En dat je moet weten dat het nooit mijn hobby of carrièredoel is geweest om 10 jaar aanvullend in de bijstand te zitten. Dat is waarom dit blog er is, en dat is waarom ik de komende tijd wat dingen uit het leven van een bijstandsgerechtigde met jullie wil delen.